Met Blossom Lady had Shocking Blue, één van de succesvolste Nederlandse bands allertijden, bijna hun derde nummer 1-hit.
Nummer 2-hits zijn er in alle soorten en maten. Sommige zijn inmiddels bijna vergeten, andere hebben een allertijdenstatus weten te verwerven, ondanks dat ze niet de felbegeerde nummer 1-positie in de Nederlandse Top 40 wisten te behalen.
Zaterdag 1 oktober zou Mariska Veres, zangeres en blikvanger van de wereldberoemde Haagse popgroep Shocking Blue, 75 jaar zijn geworden. Ze beschikte over een glasheldere stem en een zwoele uitstraling. Met Venus scoorde Shocking Blue wereldgeschiedenis in de popmuziek door als eerste en nog altijd enige Nederlandse band (op 7 februari 1970) een Amerikaanse nummer 1-hit te scoren. Een jaar na hun Amerikaanse doorbraak had de groep met Blossom Lady hun enige nummer 2-hit.
Shocking Blue had in 1968 onder leiding van Robbie Van Leeuwen (ex-Motions) hun eerste hit gescoord met Lucy Brown Is Back In Town, dat tot nummer 21 in de Top 40 kwam. Zanger Fred de Wilde moest in militaire dienst, waarna oprichter Robbie Van Leeuwen en manager Cees Van Leeuwen (geen familie) een zangeres als opvolger zochten, een beetje in de stijl van Grace Slick (Jefferson Airplane). Die vonden ze in september van dat jaar in Funtushoeve in Oud-Loosdrecht. De Golden Earrings hadden met Dong-Dong-Di-Ki-Di-Gi-Dong hun eerste nummer 1-hit gescoord en dat was reden voor een feestje, georganiseerd door hun manager Freddy Haayen. Op die avond trad de band The Bumble Bees op met o.a. covers van Jefferson Airplane, de band die op dat moment nog niet bij het grote publiek was doorgebroken (Woodstock was nog niet geboren), maar wel in de muziekscene. Mariska Veres was de zangeres en maakte grote indruk op Robbie Van Leeuwen door haar opvallende stem en stijlvolle kleding. Ze was de dochter van de Hongaarse violist en orkestleider Veres Lajos. Een maand later werd zij de zangeres van Shocking Blue.
In december 1968 startte de eerste single met Mariska Send Me A Postcard op de laagste positie van de Top 40, maar piekte twee weken later tot nummer 11. De single had duidelijk verwantschap met Somebody To Love van Jefferson Airplane. De opvolger Long And Lonesome Road volgde snel en kwam net tot het linker rijtje van de Top 40. De Summer Of ‘69 (om met Bryan Adams te spreken) was de zomer van Venus. De song zou in eerste instantie het B-kantje voor I Am A Woman worden, als promotie voor de eerste Shocking Blue lp At Home. Robbie Van Leeuwen liet zich inspireren door het beeld van Venus van Milo en schreef een song rond een meisje, dat een Venus zou kunnen zijn. De muzikale inspiratie ontleende hij aan The Banjo Song, bekend door The Big Three, die het weer van de traditional Oh Susanna hadden opgepikt. Robbie Van Leeuwen maakte er een geheel eigen versie van, met als resultaat bijna 10 miljoen verkochte singles, wereldwijd.
Een jaar na het wereldsucces van Venus (nummer 1 in de USA, nummer 8 in de UK) stond de band in 1971 op het tweede Pinkpopfestival, maar het publiek was niet enthousiast en ze werden met fluitconcerten onthaald. Hun grote succes paste blijkbaar niet op het hippe progressieve festival van destijds.
Inmiddels had Shocking Blue hun derde album uitgebracht, waarvan Shocking You de hitsingle werd. Blossom Lady was een nieuwe track die een beetje de ingrediënten van Venus bevatte. De single kwam ook op dezelfde positie binnen in de Top 40 als Venus (nummer 17). Vijf weken later, op 25 september 1971 stond Blossom Lady één weekje op nummer 2, achter de zomerhit van dat jaar: Borriquito van Peret. Blossom lady werd de laatste top 3-hit voor Shocking Blue.
In dezelfde maand stapte bassist van het eerste uur Klaasje Van Der Wall uit de band na een tournee door Japan. Zijn plaats werd ingenomen door Henk Smitskamp (Sandy Coast). De groep werd tijdelijk nog versterkt met een tweede gitarist, Leo van de Ketterij, maar verder buitenlandse succes bleef beperkt. Met Ink Pot scoorde de groep haar laatste top 10-hit en vanaf 1973 trad Robbie Van Leeuwen niet meer met de groep op wegens oververmoeidheid. Hij bleef wel achter de schermen actief. Dit was het begin van het einde. De laatste hitsingle van de band heet, bijna toepasselijk, Oh Lord.
Op 1 juni 1974 kondigde Shocking Blue aan ermee te stoppen. Robbie Van Leeuwen had toen al zijn nieuwe muzikale project Galaxy-Lin, wat in 1975 een Top 40 hit opleverde. Mariska Veres had solo twee hits, waaronder een compositie van Jacques Zwart. Hij was in de jaren zestig de zanger van Het, bekend van de klassieker Ik Heb Geen Zin Om Op Te Staan. In 1978 verleende Mariska haar medewerking aan een nieuw studioproject van Robbie Van Leeuwen, dat hij samen met Rick Van der Linden oprichtte, genaamd Mistral. Zij zong hun derde en laatste hit Neon City in.
Na enkele reünies werd er in 1986 weer even nieuw leven in Shocking Blue geblazen. Producer Pim Koopman nam met Mariska Veres en Robbie Van Leeuwen de single The Jury And The Judge op, maar deze flopte. Op hetzelfde moment stond Venus weer op nummer 1 in de VS, ditmaal door Bananarama met Stock Aitken & Waterman als producers.
In de laatste jaren van haar leven keerde Mariska terug naar haar roots, naar de zigeunermuziek die ze van jongs af meekreeg. Ze nam samen met violist Andrei Serban een album op getiteld Gyspy Heart.
Op 2 december 2006 overleed Mariska Veres, op 59-jarige leeftijd, aan de gevolgen van leverkanker. De zangeres heeft met Shocking Blue internationaal één van de grootste Nederlandse successen geboekt. Een stijlicoon en zangeres van topformaat: And Mariska Was Her Name.
Blossom Lady stond op 25 september 1971 een weekje op nummer 2 achter Borriquito (van Peret)
