Als tijdens opnames in de studio met John Mayall & The Bluesbreakers blijkt dat er wat tijd over is besluiten gitarist Peter Green, drummer Mick Fleetwood en John McVie de tijd nuttig te gebruiken voor nieuw materiaal.
Dat leverde vier nummers op, inclusief het instrumentale Fleetwood Mac. Niet veel later besluiten Peter en Mick vaker samen te werken. Na het plaatsen van een advertentie in Melody Maker werd in Bob Brunning een tijdelijke bassist gevonden om te helpen. Green wist op dat moment al dat ook John McVie met hem en Mick Fleetwood zou komen spelen. Terloops werd met Jeremy Spencer ook een veelbelovend tweede gitarist gevonden. Jeremy en Peter schrijven de nummers van de groep voor het debuutalbum dat op 24 februari 1968 verschijnt en worden aangevuld met een aantal covers. In het Verenigd Koninkrijk is het direct een hit met uiteindelijk zelfs meer dan een miljoen verkochte exemplaren waar de resultaten in de Verenigde Staten juist wat achter bleven. Met Need Your Love So Bad, een cover van het nummer van Little Willie John uit 1955, scoort de band in 1968 meteen een top 10-hit. Ondertussen was er met Mr. Wonderful al een tweede Fleetwood Mac-album verschenen en ook Christine Perfect, die eerder werkte voor Chicken Shack, speelde mee als toetsenist. Danny Kirwan voegt zich niet lang daarna ook bij de groep en dat was, volgens Peter Green, een ultieme zet. Hij schreef de Britse nummer 1-hit die Albatross werd toe aan de kwaliteiten van Danny: “Zonder hem zou het nooit een nummer 1-hit zijn geworden.” In de Nederlandse Top 40 schopt de single het tot nummer 4 waar het later, bij een heruitgave in 1973, zelfs op nummer 2 komt. Man Of The World wordt daarna hun derde Top 40-hit.
De Nederlandse Top 40 was in bijna vijf jaar tijd uitgegroeid tot een fenomeen en de dj’s van Radio Veronica tipten ieder voor zich nieuwe nummers waarvan zij zelf veronderstelden dat die de lijst wel zouden halen. Vanuit die gedachte ontstond, naar Brits en Amerikaans voorbeeld, de Alarmschijf. Op 1 november 1969 werd Oh Well! van Fleetwood Mac de eerste die het predicaat kreeg. Het fenomeen groeide uit tot een gegarandeerde extra omzet in de platenzaken en uiteindelijk ook veel meer aandacht op de radio. Oh Well! was ook nog eens een bijzondere single want het bestond uit twee delen: het blues achtige en gezongen ‘part 1’ dat zo’n 2 minuten en 20 seconden duurde met het meer klassieke en instrumentale ‘part 2’ dat bijna 5 minuten en 40 seconden duurde. Het werd later toegevoegd op het derde studioalbum Then Play On met de twee delen achter elkaar en een totale speelduur van 8 minuten en 56 seconden. In 1994 vertelde Peter Green dat eigenlijk ‘part 2’ op de A-kant van de single had moeten zijn en dat hij het aanvulde met ‘part 1’.
