Op dinsdag blikken we in deze rubriek terug op de afgelopen week. Welke artiesten vielen ons op en bepaalden de actualiteit?
1 (--) Gert en Hermien
Meer dan 1,1 miljoen mensen keken afgelopen woensdag naar de Gert En Hermien Story. Deze documentaire zou eigenlijk al in december op de televisie worden uitgezonden, maar dat ging toen niet door vanwege Op1, dat in de lockdownperiode langer doorging. Regisseur Hans Heijnen maakte als eerder films over Rex Gildo, Johnny Hoes,Lee Towers en indorock en werkte voor deze film nauw samen met Sandra Timmerman. Zij is de oudste dochter van het duo Gert en Hermien, dat in de jaren 60 en 70 hits hits scoorde met onder andere In Der Mondhelle Nacht en Shalalie Shalala (Alle Duiven Op De Dam). Deze documentaire belicht niet alleen de grote successen die het duo gekend heeft, maar werpt vooral een blik op het tragische gezinsleven van de familie Timmerman, dat diepe dalen kende. Nadat begin jaren 70 de roem zijn tol begon te eisen, volgde namelijk een periode van alcohol- en drugsgebruik, financiële problemen en huiselijk geweld, waar de drie kinderen uit het gezin ernstig onder te leiden hadden. Als we dochter Sandra mogen geloven, kwam alle ellende vooral door ...
2 (--) Gert Timmerman
Gert Timmerman, de mannelijke helft van het duo Gert en Hermien, brak in 1963 aanvankelijk door als solozanger van Duits- en Nederlandstalige liedjes. In datzelfde jaar trad hij in het huwelijk met Hermien, die hem al gauw vergezelde op het podium. Gert was een artiest in hart en nieren, maar in zo'n extreme mate dat het ten koste ging van alles. Sandra omschrijft haar vader als een narcistische, egocentrische persoon met weinig empathie. Dit beeld van hem schetste ze al eerder in haar autobiografische boek Circuskind. Het huwelijk van Gert en Hermien, dat jarenlang breed is uitgemeten in de roddelbladen, spatte in 1999 uiteen. Hermien overleed vier jaar later aan een nierziekte. Gert zou in 2017 overlijden aan alvleesklierkanker. Hoewel Sandra benadrukt dat ze ook mooie herinneringen aan haar vader heeft, kan bij deze documentaire uitdrukking 'over de doden niets dan goeds' niet echt van toepassing zijn. Sandra's verhaal over seksueel misbruik heeft veel kijkers diep geschokt.
3 (2) Het Nederlands Elftal
Het tweede deel van deze rubriek staat in het teken van het EK. Zondag mocht Het Nederlands Elftal voor het eerst sinds het WK van 2014 weer aantreden op een internationaal eindtoernooi. Oekraïne was de tegenstander. Hoewel Nederland tijdens de eerste helft domineerde, vielen er geen doelpunten. In de tweede helft werd dat helemaal goedgemaakt, te beginnen met goals van de twee w's van Oranje, Wijnaldum en Weghorst. De pret werd echter bedorven door de twee j's van Oekraïne. Jarmolenko en Jaremtsjoek maakten in het laatste kwartier twee tegendoelpunten. Gelukkig werd Neerlands eer in de 85e minuut gered door DD: de man van de wedstrijd, Denzel Dumfries. De 25-jarige PSV'er scoorde zijn eerste doelpunt voor Het Nederlands Elftal en dat werd meteen de belangrijkste goal van de wedstrijd. Volgende week zal Oranje ongetwijfeld opnieuw zijn opwachting maken in deze rubriek, want op donderdag speelt Nederland tegen de voorlopig leider van groep C: Oostenrijk.
4 (--) Andrea Bocelli
Het EK ging vrijdag in het Olympisch Stadion van Rome van start met de openingswedstrijd Turkije-Italië. Een EK kan natuurlijk niet beginnen zonder openingsceremonie. Er was een optreden van een drumband, een ballonnenshow en een virtueel optreden van Martin Garrix, Bono en The Edge, die hun officiële EK-lied We Are The People vertolkten. Maar eerlijk is eerlijk, de show werd gestolen door Andrea Bocelli. De 62-jarige tenor zong de aria Nessun Dorma uit de onvoltooide opera Turandot van Puccini. Hoewel dit lied eigenlijk niets met sport te maken heeft, is het sinds 1990 onlosmakelijk verbonden met sportwedstrijden. Aan de vooravond van de WK-finale van dat jaar zong Luciano Pavarotti de aria tijdens een concert van De Drie Tenoren. Ook tijdens de WK's van 1994, 1998 en 2002 zong het trio Nessun Dorma en tijdens de openingsceremonie van de Olympische Winterspelen van 2006 in Turijn gaf de toen al ernstig zieke Pavarotti met deze aria zijn allerlaatste publieke optreden. De laatste regel van Nessun Dorma luidt "Vincerò, vincerò!" (Ik zal overwinnen!), waarmee de link naar sport natuurlijk snel gemaakt is.
(Foto: Rob Mieremet, Nationaal Archief / Anefo)
