Stevie Nicks

In het midden van de jaren 70 werd Stevie een megaster als charismatische zangeres van de (voormalige) Engelse bluesformatie Fleetwood Mac, waar ze in 1974 als "package deal" werd aangenomen door Mick Fleetwood, daar waar het eigenlijk alleen om haar toenmalige levensgezel Lindsey Buckingham ging. Stevie paste echter wonderwel in het nieuwe concept en ze zette samen met Lindsey Buckingham de band weer op de kaart.

 

Stevie Nicks leerde Lindsey kennen in 1968 op de middelbare school en daar speelden ze samen een tijdje in de band Fritz. Na de middelbare school werkte hij als sessiemuzikant en deed Nicks allerlei werkzaamheden om de huur te betalen.

In 1973 dook het duo de studio in voor hun eerste plaat Buckingham Nicks. Een typische westcoast-sound met verdienstelijk samenspel waar Mick Fleetwood van onder de indruk was en ze vroeg voor zijn band.

 

Het samenwerkingsverband met Fleetwood Mac kwam medio januari in 1975 tot stand. De eerste LP, simpelweg Fleetwood Mac genaamd, bevat nummers als Rhiannon en Landslide. Zij brak definitief door na het schrijven van Dreams. Dit staat op het album Rumours.

Na de wereldtournee van 1979-1980 met Fleetwood Mac stortte ze in en raakte verslaafd aan cocaïne en alcohol. In 1981 kwam haar eerste soloalbum uit, genaamd Bella Donna en dit album werd een succes. Een samenwerkingsverband met o.a. rocker Tom Petty bracht één hit (Stop draggin' my heart around). In Nederland goed voor een Tipparade notering.

 

Met stand back en rooms on fire weet ze de Top 40 wel te bereiken.

Na haar derde album laat ze zich vrijwillig opnemen in een Betty Ford kliniek om van haar drugsverslaving af te komen.

Als ze in 1997 haar comeback maakt is ze schoon van alles en leeft een teruggetrokken leven. Ze maakt nog geregeld soloalbums en is al jaren de meest succesvolle artiest uit de Fleetwood Mac-familie. 

 

Stevie Nicks is ook te horen op de hit van Kenny Loggins Whenever I call you 'friend" uit 1978 maar op het singlehoesje kreeg Stevie geen vermelding.