Zaterdag is de Amerikaanse saxofonist Gene Cipriano overleden. Als studiomuzikant werkte hij samen met veel beroemdheden, waaronder Frank Sinatra. In 1974 haalde hij onder zijn eigen naam de Tipparade dankzij een featuring op het nummer Daybreak van Nilsson. Gene was 93 jaar.
Gene werd in 1929 als Eugene Cipriano geboren in de Amerikaanse stad New Haven in Connecticut. Op zijn achtste leerde hij klarinet spelen van zijn vader, die beroepsmuzikant was. Later leerde hij ook saxofoon, dwarsfluit, hobo en andere blaasinstrumenten spelen. In de jaren 50 speelde hij onder meer in het bigbandorkest van de beroemde orkestleider Tommy Dorsey. Later leerde hij Henry Mancini kennen. Via hem kwam hij terecht in de film- en televisiewereld. Genes spel is de horen in veel films en televisieseries uit de jaren 50 en 60. Zo speelde hij bijvoorbeeld de saxofoonpartijen die in de film Some Like It Hot worden geplaybackt door Tony Curtis en de beroemde klarinetsolo in het instrumentale stuk Baby Elephant Walk uit de film Hatari! uit 1962.
Door zijn veelzijdigheid werd Gene Cipriano een veelgevraagd studiomuzikant. Als zodanig speelde hij mee op opnames van veel jazz- en popartiesten, waaronder Frank Sinatra, Dean Martin, Sammy Davis Jr, Frank Zappa, Sonny & Cher, Neil Diamond en Glen Campbell. Hij maakte ook deel uit van The Wrecking Crew, een verzamelnaam voor een groep studiomuzikanten die vaak te horen waren op nummers die in de jaren 60 en 70 in Los Angeles werden opgenomen. In 1974 kwam hij onder zijn eigen naam in de Tipparade. Hij kreeg een hoescredit op de single Daybreak van Nilsson. Dat nummer was afkomstig uit de film Son Of Dracula, waarin Harry Nilsson en Ringo Starr de hoofdrollen speelden. Op dit nummer speelde Gene niet de saxofoon, maar de hoorn. De saxofoon werd op dit nummer gespeeld door Bobby Keys.
Gene was tot op hoge leeftijd in de studio en de orkestbak te vinden. Rond zijn tachtigste speelde hij bijvoorbeeld mee op de soundtracks van de Pixarfilms Ratatouille en Up en in 2019 speelde hij nog mee het met orkest bij de Oscaruitreikingen, iets wat hij decennialang heeft gedaan. In 2017 verscheen de korte documentaire Yo Cip! over hem. Die titel sloeg op de bijnaam die hij in het wereldje had: Cip.
